Ben ik er al?

“Dat hebben ik intussen toch al lang gehad?” Ik hoor het mezelf zeggen en herken de uitspraak van zoveel anderen. Vriendinnen, collega’s, coachees die steeds tegen dezelfde obstakels op blijven lopen. Dat heb ik dus ook.

Ik zit te somberen aan tafel. Wat een prutdag. Ik maak een berekening die in theorieklopt, maar in de praktijk niet goed uitpakt. Die ene cursist blijft maar naar mijn buik staren (nee, ik ben niet zwanger, dat zijn mijn darmen die opspelen). Die andere cursist ziet er zonder make-up veel beter uit dan ik (Wat? Hè? Sinds wanneer maak ik me daar druk om?). En die ene collega komt aan de deur, die zoveel flair heeft dat ik acuut het gevoel krijg dat ik 0 (of -10) flair heb. Oftewel: ik ben onzeker. Allemaal kleine onzekerheden die samen heel groot lijken en waarvan ik dus denk: dit heb ik toch allang gehad? Dit punt was ik toch allang gepasseerd? Ga ik mezelf nu niet meer leuk of mooi vinden?

Herken je zulke momenten? Laat me je één ding vertellen: ja, ik ben dit punt al gepasseerd en juist daarom blijf ik het tegenkomen. Al dat harde werken aan body positivity, al die spiegelsessies zijn niet voor niets geweest. Ik heb er een fantastische basis gelegd. Maar laten we wel wezen, van de 33 jaar dat ik deze aarde bewandel, ben ik pas zo’n 6 jaar bezig met thema’s als zelfacceptatie en zelfcompassie. Met ups en downs. Met vallen – of in mijn geval door m’n benen zakken – en opstaan.

Die basis, dat pad dat ik voor mezelf heb uitgestippeld, mag dus nog best wat meer geplaveid worden. Elke keer als ik dit punt tegen kom, krijg ik een kans om de grond aan te stampen, tegels te leggen, wegwijzer te plaatsen.

Voor mij is de eerste stap daarin te erkennen dat ik dit voel. Het is nu even zo, het is niet leuk, maar het mag er ook zijn. Ik weet dat het ook weer voorbij gaat. Dat geeft me ruimte om afstand te nemen van alle gedachten over wat er niet goed zou zijn. Het geeft me ruimte te kiezen voor fijnere gedachten. Over wat ik al bereikt heb.  Over hoe dat perspectief schept. Wat ook ruimte geeft, is iets waarvan je hoofd tot rust komt. Voor mij is dat iets met natuur of dieren: het bos in, een natuurdocumentaire kijken, met de poes knuffelen. Met al die ruimte in mijn hoofd kom ik weer in een right place. Vanuit die toestand kan ik gaan werken aan mijn pad en kies ik de richting die ik op wil.

Als jij ook terugkerende thema’s kent die je in een neerwaartse spiraal trekken, beantwoord voor jezelf dan eens de volgende vragen om weer in de right place te komen.

Welke struggle blijft er steeds op jouw pad komen en wat welke les ligt daarin verborgen?

Welke wegwijzer op je pad wil jij graag volgen (of plaatsen)?

Waarvan komt jouw hoofd tot rust?

Je kunt ze voor jezelf beantwoorden, maar je mag het natuurlijk ook in een reactie achterlaten.